Rok 2008 niedługo się kończy. Choć symboliczny to podział, jak co roku wolę ustalić, że jest to początek kolejnego rozdziału w moim życiu. Nie robię idiotycznych postanowień noworocznych, bo większa szansa jest, że takowych dotrzymam, jeśli stworzę je w np. nieparzysty czwartek, niż, gdybym wymyślił je w amoku sylwestrowym.

Zdjęcie pokazujące istotę roku 2008 zmaterializowaną do postaci tuńczyka i zacnego piwa marki Poker.

Niechronologicznie – co rok 2008 mi przyniósł?

• Betonowy system psychicznej autoochrony stworzył psyhoRacego
• Uwierzyłem ponownie, że pływający w szambie odgrzewany latami kotlet zapewni mi szczęście. Zawiodłem się, zachłystując nieczystościami
• Trawiłem C2H5OH, sinusoidalnie, przy wysokich amplitudach
• Spełniłem wiele marzeń, moje życie stało się lepsze
• Z ekipą głosiłem nihilizm na Juwenaliach, wierząc, że to oryginalne
• Pierwszy raz straciłem pracę, po czym okazało się, że pracoholizm nie był dobrą drogą
• Raniłem, mimo, że chciałem absolutnie dobrze
• Relaksowałem się w idyllicznym słoneczku na plażach i placach świata
• Błądziłem, bardzo dużo błądziłem, przekonując się, że im dalej w las, tym więcej zabrudzonych chusteczek higienicznych
• Otoczyłem się gadżetami, co chociaż nie są miłe i ciepłe jak okład z młodych, kobiecych piersi, to pozwalają na chwile zapomnieć
• Po raz pierwszy w życiu zacząłem jeździć po świecie, odwiedziłem kilka miejsc w Polsce i za granicą, dystansując się do swego jestestwa
• Zobojętniały na cały świat wyjechałem na Woodstock, gdzie dokonała sie wulkAnizacja mego mózgu
• Perkusiście Lao Che oznajmiłem, że może szczerze żałować, że nigdy nie był pod sceną na koncercie swego zespołu
• Przeżyłem wszystko, doznałem wszystkiego, pełen koloryt i pełne spektrum doznań zostało mi zesłane, zupełnie trzeźwo
• Czułem się szczęśliwy, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że trzeba rozkoszować chwilę, bo nic nie trwa dłużej niż moment
• Utwierdziłem się w przekonaniu, że Szczecin jest miejscem gdzie każdy z każdym albo kiedyś kopulował, albo kopał obcokrajowca. A gdy przeszedłem z tym do porządku dziennego, dowiadywałem się o tym drugi raz. I trzeci. I czwarty. I kolejny.
• Uścisnąłem dłoń Pierwszej Personie Muzyki Alternatywnej – L.U.C, człowiekowi, którego strumień świadomości deklasuje wszystko co do tej pory poznałem. Pogratulowałem wytrwałości i faktu tworzenia
• Zgłębiałem meandry psychiki, kolejny raz przekonując się, że lepiej żyć w błogiej nieświadomości niż wiedzieć
• Pływałem amfibią ambiwalencji po galaktykach wyborów
• Kolekcjonowałem doznania, zamykając je w przepełnionych pudełeczkach
• Utwierdziłem się w stałym mym przekonaniu, że nigdy nie będę tolerował narkotyków w otoczeniu moim i moich bliskich
• Śpiewałem pod nosem: ‚Ja proszę, ja naprawdę nie chce nigdy być dorosły. Bo wszystkie dorosłe to są dziady wstrętne, ole’
• Łamałem sobie psychikę połamaną muzyką, zgłębiałem jak nigdy sztukę rytmu
• Zrozumiałem, że zakrzywienia czasoprzestrzeni to fakt – rozpocząłem studia na politechnice, skończę na uniwersytecie, nie zmieniając nawet promotora. PS + AR = ZUT. Conversion completed
• Bywałem szczęśliwy do granic możliwości, mimo, że zdawałem sobie sprawę, że wraz z nastaniem dnia intensyfikacja zmysłów ustanie
• Wszelkie piękno było nad wyraz piękne, a zło było nad wyraz złe
• Nie dostałem jak rok temu pod choinkę kocyka, który chociaż wywołał łzę i wzruszenie, to jak na ironię do dziś sprawia, że jest mi ciepło.

Więcej grzechów nie pamiętaj, homo sum et nihil humanum a me alienum esse puto. Carpe diem, bo panta rhei. Gdzie kucharek sześć, tam dwanaście sutków. Kwiecień – plecień, co przeplata, trochę zimy, trochę lata. I parę innych fajnych przysłów i cytatów.

Mimo tego, że nie zawsze było dobrze – życzę każdemu, aby w kolejnym roku przeżył (lub bardziej – doznał, bo wspomnienia są przecież subiektywne) chociaż promil tego co wyżej wymieniłem. Bo życie jest taką głęboką studnią z krystaliczną wodą, co zwykle jawi się jako dziura kloaczna po brzegi wypełniona ekstrementami. Ale należy zakasać rękawy i brać tą kakę, pokroić równo, konsumować jak pan Bóg kazał i prosić o jeszcze.

Więc proszę o jeszcze…

… i naprawdę boję się rutyny i szarości.

A Wam życzę poprawienia kolorytu bytu i trwałej pasji pod wszelką postacią. Enter.

Pomimo, że współczynnik hardkorowości spada mi z roku na rok, ciągle widzę piękno w tych kilku dniach zdystansowania się do świata w którym żyję na codzień. Coraz bardziej przeszkadza mi woodstockowy hałas i kurz. O wiele bardziej jednak denerwuje mnie fakt, że na woodstocku spotkam setki ludzi, którym przewinąć się dane było przez moje życie. Wielu z nich przyjmę z otwartymi ramionami, o istnieniu innych chciałbym jednak zapomnieć. Mimo wszystko nie będzie straconych tych kilka dni spędzonych w gronie ludzi, których lubię, w atmosferze, która jest tak inna od spraw codziennych naszych.

Acha. Po raz pierwszy CUM-P WI przygotował reprezentacyjny sztandar, pod którym będzie zapewne można spotkać pijacz…. inżynierów – informatyków z naszego pięknego Szczecina.

Pamiętajcie: GOD IS A GIT CZŁOWIEK!

Bardzo ciężko jest pogodzić na raz obowiązek pracy, uczelni, sensualizmu, picia alkoholu i juwenaliów. Bardzo ciężko jest unieszkodliwiać zmęczenie koniecznością poskakania sobie na koncertach i spotkania grona wspaniałych ludzi. Bardzo ciężko jest zaliczyć w tym czasie zaległy egzamin z Inżynierii Oprogramowania. Bardzo ciężko jest siać dekadencje i nihilizm wśród studentów, którzy i tak nie zaliczą nadchodzącej sesji. Bardzo ciężko jest robić sobie zdjęcia z Panami Policjantami (PP lepsze niż AA), którzy wlepiają studencikom biednym mandaciczki za robienie sobie z nimi zdjęć. Bardzo ciężko jest empirycznie sprawdzić, że piwo nie przecieka przez kieszeń bojówek. Bardzo ciężko jest siać chaos i zakłócać szczecińską entropię.

Tak, podsumowując – jest bardzo dobrze, wręcz pięknie. Esencja tego na co czekałem. Jest dobrze

Dzień Dobry,

Wszyscy umrzemy!!!